سیاست مدار من

کاش می شد گاهی اوقات آدم بتواند یک مقدار عصبانی باشد. لبخند مصنوعی که مدت هاست عضلات لبش را خسته کرده کنار بگذارد و کمی اخم کند. برای چند لحظه این روحیه ی محافظه کارانه اش را کنار بگذارد و کمی آن روی دیگر اسلام رحمانی را نشان دهد.

اصطلاح عامیانه اش درشهر ما خیلی زیبا نیست ولی معنا را کامل می رساند. به هر حال در نوشتار معیار ما به آن می گوییم منت کشی و تو سری خوری، همراه با خسته کردن عضلات دهان. (منظورم برای لبخند است)

بد نیست کمی هم این منت کشی حقیرانه کنار گذاشته شود. نمی گویم سرکشی، طغیان، قلدری؛ اما توسری خوری هم چندان پسندیده نیست. خوب نیست آدم هویت و غرورش را برای حفظ رابطه ای که به هر حال شکر آب است زیر پا بگذارد.

برادر من یک خورده اخم کن؛ یک خورده داد بزن؛ آقا جان حقت را مطالبه کن...

خطیب جمعه و امثالهم که نباید جور تو را بکشند...

امام ما فرمود: اگر از صدام بگذریم، اگر مسأله ی قدس را فراموش کنیم، اگر از جنایت های آمریکا بگذریم از آل سعود نخواهیم گذشت.